نقش رایانه در فرآیند طراحی معماری؛ مقایسه تطبیقی دو نسل از معماران معاصر ایران

این رساله کوششی برای یافتن نقش رایانه در فرآیند طراحی معماری در ایران معاصر و در پی آن بهبود و ساما ندهی این نقش است. برای بررسی این نقش، پس از شناخت و معرفی ادبیات موضوع، با سیری در روش شناسی طراحی، به صور تبندی الگویی کارآمد برای فرآیند طراحی پرداخته شده است. سپس با بررسی عرصه ی معماری معاصر ایران، گسیختگی های این عرصه، میان نس لهای طراحان و میان حرفه و آموزش معماری، بررسی شده اند. بر اساس جنب ههای ذهن، واقعیت و رسانه در الگوی ارائه شده برای فرآیند طراحی، به توصیف نقش رایانه در میدان پژوهش پرداخته و ضرورت تحلیل این نقش شرح داده شده است. از "طراحی پژوهی" به عنوان رشته ی اصلی ادبیات موضوع در جهت این تحلیل ستفاده شده و دست آوردهای معاصر آن در الگویی با عنوان "پارادایم طراحی موقعیت مند" گرد آمده اند. بر اساس این پارادایم، "الگوی برهمکنش موقعیت مند طراح و رایانه" و "الگوی کسب مهارت طراحان" مطرح شده اند. این الگوها، در نقش پای ههایی برای پژوهش میدانی، اسنادی و پیمایش در میدان پژوهش استفاده شده و بررسی هایی در زمینه ی عامل های تاثیر گذار در عرصه ی معماری معاصر ایران انجام گرفت هاند. سپس با سنجش اطلاعات برآمده از بررسی ها و تفسیر آنها و در همخوانی با الگوی کسب مهارت طراحان، گونه های معماران معاصر ایرانی در نسبت با نقش رایانه در فرآیند طراحی، شناخته شده اند. با توصیف و تحلیل مناسبات میان این گونه ها، دو سطح برای معماری معاصر ایران در نسبت با عامل های موثر در میدان پژوهش شناسایی شده اند. براساس یافته ها و دستاوردهای برآمده از دانش طراحی پژوهی و صورت بندی های ارائه شده در بسط پارادایم طراحی موقعی تمند، راهکارهایی تجویزی برای بهبود این دو سطح پیشنهاد شد هاند؛ همچنین، بازشناسی نظام "شاگرد-استادی" در آموزش و مفهوم "ساختن" درحرفه، به عنوان تدبیرهای تجویزی اصلی برای تقویت عرصه ی معماری معاصر ایران شرح داده شده اند.